Heerlijke jarenzeventigsfeer. Tobben & Ero was een duo uit Tromsø. Hier zingen ze een bekend gedicht van Aasmund Olavsson Vinje, “Ved Rundarne”.
Het gedicht gaat over een oudere man, een zwerver, die terugdenkt aan de natuur van zijn jeugd. Dat maakt de gedachte aan zijn naderende dood lichter.
Vinje (1818- 1870) was een exponent van de zgn. nationaalromantiek. Noorwegen was net los van Denemarken (in 1814, dat grondwetjubileum, dat grondwetjubileum, 200 jaar dit jaar, het wordt groooots gevierd), weliswaar nog wel onder de plak van Zweden. Het ontwikkelen van een eigen identiteit was belangrijk. Schrijvers en dichters verzamelden brokken volkscultuur. Het duo Asbjørnsen en Moe verzamelde sprookjes, Ivar Aasen trok het land rond en verzamelde dialectproeven, en Vinje verzamelde verhalen. Zoals zijn naam al doet vermoeden kwam hij uit Vinje in de provincie Telemark, wat als het meest Noorse van alle Noorse gebieden werd gezien.
Tobben & Ero zetten ook gedichten van onder anderen Bjørnstjerne Bjørnson en Knut Hamsun op muziek. Ik hoop snel wat meer uit te zoeken over die twee. Het was een beroemd en berucht stel, ze hebben ook samengewerkt met onze eigenste Cornelis Vreeswijk en ook Phil Collins.
Heel erg jaren zeventig :-). Ik ben het boek Licht op het Noorden van Stine Jensen aan het lezen en daaruit blijkt dat Noorwegen geen eigen identiteit heeft opgebouwd omdat ze nog niet zo lang bestaan. 200 jaar dus dit jaar.
Hoi Hans! Heb het boek van Stine Jensen (nog) niet gelezen, wel de aflevering over Noorwegen gezien. In elk geval 200 jaar geleden was het belangrijk om zich te herinneren wat ook al weer “typisch Noors” was na die eeuwenlange dominantie door Denemarken. Ruige natuur, sprookjes, nynorsk, dialecten, klederdracht (bunad) etc. Met uitsluiting van wat niet “typisch Noors” was, terecht of niet. Of Noorwegen nu na 200 jaar nog steeds geen identiteit heeft? Ik vind wel eens dat Noorwegen in een puberfase zit. Op zoek. Op het wereldtoneel de moralist uithangen, en zich tegelijk klein en minderwaardig voelen tegenover alleen al Zweden. Een enorme vernoorsingspolitiek tegenover de Samen in het verleden. Een drang tot uitsluiten, het is vast ook niet toevallig dat dit land zo’n streng asielbeleid heeft. De grondwet van 1814 wordt dus groots in herinnering gebracht dit jaar, met mijn Nederlandse ogen gezien op het belachelijke af.