Vijf jaar nadat nadat de jongens zijn omgekomen lijkt het beter te gaan met de ouders van Tarjei. Dochter Julie heeft de boerderij overgenomen, haar grootste wens.
Het ergste verdriet is over. Er voor in de plaats gekomen is een soort verdriet over het kwijtraken van het verdriet, verlangen naar het verlangen, leegheid. Moeder Karin is voorzichtig opnieuw begonnen in haar baan als bibliothecaresse.
Ik versier het huis voor kerst op 22 december, haal de oude kerstversiering tevoorschijn, heb niets nieuws gekocht sinds 2001, toen verbrandden de kerstboomlampjes die Hallvard in 1989 had gekocht bijna de droge, oude glitterstroken en de gevlochten kerstmandjes die Tarjei en Julie op school hadden gemaakt. Ik ben buiten mezelf en tegelijk er midden in, zie een nisse van watten en wol die Tarjei toen hij vijftien was maakte bij handarbeid, met een gebreide broek en een jas en een muts. Ik strijk over de muts, moet glimlachen, moet lachen over hoe trots hij erop was, en hoe Hallvard er buitengewoon veel complimenten over maakte, dagen lang, zo veel dat Tarjei zich tenslotte gedwongen voelde te bekennen dat eigenlijk een meisje in zijn klas het meeste had gebreid voor hem, en Hallvard vervolgens complimenten begon te geven over de vorm van het nisselijf.
Onder het kerstdiner is iedereen blij verwonderd over de verandering die Karin de laatste tijd heeft doorgemaakt. Hallvard, zijn ouders, Julie en Mats. – Het is verdomme emotionele extreme makeover home edition, snift Mats.
Wat niemand weet is dat Karin een avontuurtje heeft gehad met een bibliothecaris op een congres in Bergen. Een deel van de verklaring van haar plotselinge monterheid na een jarenlange apathie? De hele kerst wisselen de tortelduifjes druk sms-jes uit.
Helga Flatland: Det finnes ingen helhet. Aschehoug, 2013. Laatste deel in de trilogie.