“De wind huilt om de hoeken van de huizen. De veile en verkleumde vrouwen in nepbont en minirok drommen om ons heen, maar trekken zich terug als ze zien wie we zijn. De kerstexposities staan uitgestald in de etalages, het kindje Jezus ligt in de kribbe en laat kadootjes zien aan vader en moeder, aan zuster en broeder en aan alle eenzame tantes en ooms in hun goedkope, onmoderne kleren, die allemaal zitten te hopen dat iemand aan ze denkt met kerst. Het kindje Jezus deelt mee dat vader dit jaar een nieuwe computer nodig heeft, de oude voldoet niet meer. Honden janken ergens in het donker, je hoort zware muziek uit een kelder komen.
Ik denk dat het elk moment kan gaan sneeuwen.”
Hovland is een meester in het spelen met clichés, humor en ernst tegelijk. De wat oudere en twijfelende dominee Lindemann trekt samen met een oude kennis door een absurd west-Noors winterlandschap, op zoek naar een soort jeugdliefde. Parallel daaraan dagboeknotities van een persoon met een ernstige vorm van kanker. In dit citaat zijn ze eindelijk aangekomen in het plaatsje Vike, dat anders blijkt dan Lindemann zich herinnert. Op weg naar restaurant “Laatste veerboot”, knipoog knipoog. De volgende dag zal het dan tot een ontmoeting met de jeugdliefde komen, is het plan.
Het kan even duren voordat je het doorhebt (dat was bij mij in elk geval zo), maar tussen het dagboek en de roadmovie zijn vele verbanden. Het geheel wordt daardoor sterker. Wie meer wil weten, leze de masterscriptie van schrijver Gaute Sortland “Det er ting eg vil vise deg. Fine ting”: melankoli og trøyst i Ragnar Hovlands roman Ei vinterreise. (nynorsk)
Eerder schreef ik over Een warme winterreis
Ragnar Hovland: Ei vinterreise. Det Norske Samlaget, 2001.
Helaas in het Noors 🙂
Er is wel een jeugdboek van hem vertaald in het Nederlands: Anders. Uitgever is Davidsfonds, jaartal 2008. Ei vinterreise zie ik niet heel snel vertaald worden.