Noorwegen, en dan vooral het jonge, vrouwelijke deel van de natie, gilt al weken vol verwachting. Want morgen houdt Justin Bieber het eerste van drie concerten in Oslo. Leerlingen nemen vrij van school, ja er zijn scholen die tentamens verschuiven zodat beliebers naar de hoofdstad kunnen reizen. Een paar van zijn dansers noemden de Noorse Bieberfans de wildste en de gekste van de hele wereld.
Maar ook op het Viken senter hier komt morgen bezoek. Een stuk minder pretentieus, zonder geluids- en lichteffecten en al helemaal geen lijfwachten. Maar wel zo interessant. Verrassend. Hoopgevend. Voor wie haar verhaal kan belieben.
Arnhild Lauveng komt morgen spreken over hoe je mensen die beschadigd zijn door relaties het best kunt ontmoeten, bejegenen. Dit met uitgangspunt in haar eigen geschiedenis.
Lauveng was schizofreen, is nu psycholoog. Zo staat het in de aankondiging van haar seminar morgen op het Viken senter. Struikelen jullie over die formulering? Ik struikelde.
Genezen van schizofrenie. Da ken toch helemaal nie? Zo heb ik het geleerd tijdens een college psychopathologie. En zo denken velen, professionals of niet, erover. “Schizofrenie heb je voor altijd, je kunt er hoogstens mee leren leven.” Maar Lauveng genas wel. Stukje bij beetje leerde ze wat de psychoses haar duidelijk wilden maken. De stemmen waren personificaties van haar persoonlijke conflicten. En die leerde ze overwinnen.
Nu is ze al jaren gezond en heeft geen medicijnen meer nodig. Ze is zelf een voorbeeld van de kracht van hoop, en heeft als belangrijke boodschap dat je altijd hoop moet houden. Dat behandelaars ook altijd moeten proberen de patient hoop te geven. Een derde van de mensen met schizofrenie kan genezen, houdt Lauveng ons voor. En ook degenen die niet kunnen genezen, hebben toch recht op hoop op een beter leven.
Ze schreef een paar boeken over haar persoonlijke reis van verschrikkelijk ziek, psychoses en snijden en noem maar op, diverse malen opgenomen, kort en lang … naar goed functionerende psycholoog. Hierin heeft ze ook een aantal kritische beschouwingen over het Noorse gezondheidssysteem. Knap schokkend, vind ik, hoe sommigen van het personeel in de inrichtingen haar behandelen. Mishandeling, opsluiting op soms wel heel twijfelachtige gronden, te horen krijgen dat het hoogst haalbare is dat ze met haar ziekte leert leven.
Gelukkig had ze ook heel, heel veel wat ze noemt “goede helpers”. Ze verwijst hier naar het Noorse sprookje over Askeladden, die zich kwetsbaar op durft te stellen en daardoor hele rare, maar nuttige, helpers krijgt en zijn droom verwezenlijkt. Mensen die in haar bleven geloven ook toen alles hopeloos leek.
Hier staat een goede Recensie van Morgen ben ik een leeuw in het Gereformeerd Dagblad
Arnhild Lauveng: I morgen var jeg alltid en løve, in het Nederlands vertaald als Morgen ben ik een leeuw. Hoe ik mijn schizofrenie overwon. Vertaald door Neeltje Wiersma. Uitgeverij Archipel, Amsterdam, 2012.
Arnhild Lauveng: Unyttig som en rose. CappelenDamm, Oslo, 2008. Voor zover ik weet niet in het Nederlands vertaald.
Interessant verhaal. Iemand die geneest van schizofrenie en psycholoog is geworden. Het ligt denk ik dicht bij elkaar. Ik denk dat het boek toch te zware kost voor mij is.
Het boek is erg toegankelijk en volgens mij heel goed leesbaar ook voor mensen die niets van de wetenschap psychologie weten. Ik kan me goed voorstellen dat je, als je lijdt aan schizofrenie, een wens kan hebben om psycholoog te worden en andere mensen met geestelijk lijden te helpen. Dat zal alleen slechts weinigen lukken. Lauveng denkt dat ze geluk heeft gehad dat ze haar ziekte in de jaren 80-90 had. Daardoor heeft ze langdurige behandeling kunnen krijgen met uiteindelijk genezing. Dat is tegenwoordig veel moeilijker zegt zij, behandelingen moeten kort-kort-kort zijn.