Ik wilde knallen
maar iedereen was zo lief tegen mij
ze zeiden democratie
en stuurden ze het land uit
wij zijn een natie wij met
openheid voor allen
meer democratie
er zouden meer kunnen komen
er zouden veel kunnen komen
ik wilde wij wilden knallen
na wat hij deed tegen allen
wilden meer democratie
ons kleine land
met plaats voor allen
zijn wij een trotse natie, wij met
zij die we het land uit sturen
staan vast als de bergen vallen
een knikkende natie wij en
we herdenken lege stoelen aan het water
zijn een moderne natie, wij met
de kinderen het land uit gestuurd
een klein land
echt elk
wilde knallen maar het land heeft
zijn eigen logica zo lief
verenigt en geeft naam aan de massa en
het individu moet gaan
met ons missende gezicht
Herdichting van Anne Bøe: (jeg ville rase)
Het oorspronkelijke gedicht in het Noors
Herdichting met toestemming van de dichter. Is nog lang niet af en kom vooral met opmerkingen. Doen!
Wou gaan knallen? Zou gaan knallen? Zou haast knallen? Viel bijna uit?
En dat e’re en stolt nasjon vi? E’re?
Heb er toch gewoon “wilde knallen” van gemaakt. Loopt veel lekkerder en je krijgt een betekenis van “wild” mee. Je verliest de betekenis van “zou” (preteritum van “ville”), “stond op het punt om”, “ging nog net niet”, maar in dit geval vind ik goed lopen en de “wilde” betekenis belangrijker.
En “alle” had ik elke keer vertaald met “iedereen”, want “allen” is te plechtig vind ik. Maar ik heb nu toch de verleiding niet weerstaan om er gewoon “allen” van te maken. Het komt nu gewoon veel dichter bij de Noorse tekst. En nu krijg je ook rijm, met “knallen” en “vallen”. Wat de Noorse tekst dus niet heeft op die manier.
Nu is dit heel erg een discussie van mij met mezelf. Het commentaarveld wordt ook na twee weken automatisch gesloten voor anderen. Maar als iemand iets op wil merken, dan nog steeds graag. Stuur gewoon een mail, elders op deze site staat het adres.
“Er’e en stolt nasjon, vi med” verwijst naar de eerste regel in Smaaguttenes Nationalsang van Henrik Wergeland (1841): Vi ere en Nation vi med. “Ere” is een oude vorm van “er”. Zoals het hier is geschreven, als e’re, met apostrof, kan het ook worden opgevat als vraag. “Er det” wordt in spreektaal wel eens “er’e”, dus je zou kunnen lezen: Er det en stolt nasjon, vi med. “Vi med” betekent in de oude tekst van Wergeland “wij ook” of “ook wij” of “wij, samen met”. Dat schrijft Anne Bøe.