Het was alweer de vijfde woensdagavondloop dit seizoen. En de vierde keer dat die van ons meededen. Elke woensdagavond is het halve dorp te vinden in het skistadion, waar de kleinste kinderen een rondje van 500 meter volbrengen op ski’s. Je hoeft maar drie keer mee te doen, dan krijg je aan het eind van de winter een mooi prijzenpakket uitgereikt. Met beeldje, drinkbeker, buff, muts, en wat de sponsors verder maar graag weggeven. Dus de prijzen zijn al lang binnen, maar op dit moment is het de grootste kick als de speaker je omroept bij het binnenkomen. “Daar komt Erik, papa ernaast maar papa kan hem helemaal niet bijhouden!” “Jaa Maria, je bent er bijna, nog een paar meter, zet hem op!” Het lukt de speaker niet om iedereen te noemen, als veel kinderen tegelijk het doel bereiken. Dan zijn er wel eens tranen.
Het is natuurlijk allemaal erg schattig, al die kindjes die pas kunnen staan en dan al skiën, of in elk geval ski’s aan hun voeten hebben. Geheel in overeenstemming met het cliché dat Noren worden geboren met ski’s aan. Zelf zou ik wel willen dat wat meer Noren werden geboren met een besef dat je uit het spoor moet gaan als je weer eens op je bek gaat op een helling en er iemand achter je aan komt suizen. Ook deze keer viel dochter dus weer over zo’n peuter op ski’s.
