Journalist en moeder, het blijft een lastige combinatie. Gelukkig heb ik twee paar handschoenen.
In het begin van de film Yohan peert de Amerikaanse journaliste ‘m bij haar dochters verjaardagsfeestje. Op die manier kan ze de inmiddels hoogbejaarde kindzwerver spreken, die toevallig net die dag ook jarig is.
We gaan terug in de tijd, naar het Zuid-Noorwegen van begin twintigste eeuw. Mooie landschappen en mensen die zo arm waren dat ze hun kinderen moesten verhuren.
Hoe het verder gaat weet ik niet, want als Yohans broers zijn fluitje kapot hebben gemaakt en er een beer is geschoten is de maat vol voor dochter. Heel eng. Wil naar huis.
We gaan naar huis. Ik drink een kopje thee, check wat op Internet en rijd dan terug, dochter veilig bij pappa achterlatend. Het is een familiefilm. Veel langer dan een uur zal die toch niet duren?
De deur van het gebouw dat als bioscoop dienstdoet is dicht. Ik zie een zwerm vogels en maak een foto. Er is nog genoeg licht om straks buiten een mooie foto te maken van regisseur, producent en dierentuindirecteur, zonder dat er een dochter tegen mijn arm duwt.
Ik klim de stalen trap op en luister aan de uitgangsdeur. Het klinkt nog niet als geroezemoes na een film. Het klinkt als film.
Ik trek mijn buff over mijn mond en loop een stukje. Maak een praatje met een man op tomgang, er staan hier meerdere auto’s te wachten met de motor aan. Ja, het zal vast snel afgelopen zijn, denkt hij ook.
Blij dat ik een extra paar handschoenen bij me heb. Er is nog genoeg licht, als ze een beetje opschieten.
Må bare vente. Ik loop naar de Narvesen-kiosk, waarvoor ook al een auto staat te tomgangen. Bekijk uitgebreid de hele muur met tijdschriften. Meest blote vrouwen. En de boekenmuur met paasmoordmysteries. Uit het raam kan ik zien of er al beweging is bij de bioscoop.
Ik heb het wel gezien bij de Narvesen. Loop maar weer terug. Het lukt nu vast niet meer zonder flits.
Nog eens luisteren aan de deur. Het klinkt als film die maar niet over gaat.
Yohan boeit vast elke seconde van die twee uur en zes minuten, maar hadden ze nou die deur niet open kunnen laten?