Vanmorgen kwam hij aan in Kirkenes, de MS Nordnorge. Nu is het Hurtigrute-feest voorbij en de Noren moeten terug naar elk hun harde werkelijkheid. In mijn geval, nu, het vertalen van poëzie. (Hard?) Vertalen is minstens net zo´n sær proces als het vijf dagen lang van minuut tot minuut volgen van een boot. En het gaat minstens net zo langzaam. Maar het is ook de allerbeste manier om de kustschatten te ontdekken.
Eerder schreef ik over het vertalen van Øyvind Rimbereid, de Noorse gast tijdens Poetry International vorige week in Rotterdam. Nu legt de MS Skogstjerne weer even aan. Hier komt mijn vertaling, met – al zeg ik het zelf- een paar mooie vondsten, maar ook heel veel dingen die beter kunnen. Ik hoop dat er iemand op de kade staat, met korpsmuziek, vlaggen, of met boe-geroep. Het commentaarveld is open!

ZEVENSTER

Blok nummer 11

Overal in het bos, maar vaak vrij
om struiken, langs rijke veenkanten
of los in het mos. Staat de zevenster onder
loofbomen, is het of hij óók ritselt
en de kroon glans haalt van het espenblaadjes-zilver.

Er was een blok: nummer 11.
Er was een gevangenis binnenin de gevangenis.
Er was een raam daar binnen zonder geluid.
Er was een zaak die stond te wachten.
Er was een hongerstraf die het heupbeen zou doen glanzen.

Zevenster strooit scheuten als stille schoten
onder veen, met knoppen en wonden waar een nieuwe
steel zal groeien. Elke ster open voor zich.
Nergens buren. Maar ´s nachts treden de kroon-
draden naar voren met bloedaderen in iets te witte huid.

Het was een blok: nummer 11.
Het was een straf binnenin de straf.
Het was langzaam en als een kus door niemand.
Het was als een bruidegom voor Antigone ingesloten in het hol.
Het was achter een elektrisch hek dat herschapen zou worden tot een wijdopen poort.

Zevensters naam redt niemand,
en zijn kroon heeft net zo vaak zeven kelkblaadjes als zes.
Dus noem hem net zo lief “de gebarsten bandage van de geschiedenis”,
schamel en smakelijk als een witte haar in je mond.
Zevenster flonkert in het bos tegen roestrode bodem.

Vertaling: Karin Swart-Donders.

Dit is het origineel:

SKOGSTJERNE

Blokk nummer 11

Hvor som helst i skogen, men gjerne fritt
omkring kratt, langs rike myrkanter
eller i løse mosen. Når skogstjernen står under
lauvtrær, er det som om den óg rasler
og kronen henter skinn fra ospebladets sølv.

Det var en blokk kalt nummer 11.
Det var et fengsel innerst i fengselet.
Det var et vindu der inne uten lyd.
Det var en ting som var å vente.
Det var en sultestraff som skulle få hoftebeinet til å skinne.

Skogstjernen sprer seg som stille skudd
under torv, med knopper og sår der en ny
stilk skal vokse. Hver stjerne åpnet for seg.
Ingen nabo. Men om natta trer kronens
tråder fram med blodårer i litt for hvit hud.

Det var en blokk kalt nummer 11.
Det var en straff innerst i straffen.
Det var sakte og som et kyss gitt av ingen.
Det var som en brudgom for Antigone stengt inne i hulen.
Det var bak et elektrisk gjerde som skulle forvandles til en vidåpen port.

Skogstjernens navn redder ingen,
og kronen har vel så ofte syv fliker som seks.
Så kall den like gjerne «historiens sprukne bandasje»,
småvokst og smakfull som et hvitt hår i munnen.
Skogstjernen gnistrer i skogen mot rustenrød bunn.

Øyvind Rimbereid, uit: Herbarium (2008). Gyldendal Norsk Forlag, Oslo 2008.
Gedicht en vertaling gepubliceerd met toestemming van de dichter.