Het noorden van Noorwegen vond hij het mooist. De tunnels daarentegen vindt hij maar niks. Sander Phoelich (27) fietst vanaf de Noordkaap terug naar Nederland.

Hij kwam met het vliegtuig aan in Alta en nam de bus naar Honningsvåg. Het laatste stukje naar de Noordkaap fietste hij, en toen begon zijn fietstocht terug naar Nederland.

Drie maanden heeft hij er voor uitgetrokken. Hij begon op 21 juni. Ik kwam hem tegen in jeugdherberg Haraldsheim in Oslo op 13 augustus. Toen had hij dus al het grootste deel van Noorwegen er op zitten.

“Ik heb nog tot 20 september. Het gaat sneller dan verwacht. Misschien ga ik een extra rondje doen in Denemarken en Duitsland.”

“Ik vond de Noordkaap zelf niet zo bijzonder. Het was koud en mistig. Maar daarna werd het prachtig onderweg. Ik vind de noordelijkste provincies het mooiste, de rust en de natuur. Het binnenland is ook mooi.

Sander Phoelich is nu in Oslo op zijn fietstocht van de Noordkaap naar Nederland. Foto: Karin Swart-Donders.

In grote delen van Noorwegen is er maar één hoofdweg, die fietsers moeten delen met het overige verkeer. Het is wel eens moeilijk om een krap inhalende camper achter je te hebben. “Vooral Nederlandse en Duitse campers. Die zijn niet gewend aan fietsers. Maar ik heb een helm met spiegels, ik kan zien wat me inhaalt, dus het gaat wel.”

De vele tunnels zijn ook een uitdaging. “Het begon al gelijk met de Noordkaaptunnel, 8 kilometer. En net boven Stavanger wilde ik door twee tunnels rijden waar dat verboden was. Toen ik door de eerste heen was, werd ik gestopt door de politie met loeiende sirenes. Bleek dat meerdere mensen die me in de tunnel zagen fietsen het alarmnummer hadden gebeld. Ik vroeg: hoe moet ik er dan door komen? Ze zeiden dat ik een bus kon nemen – de fiets kan mee in de bus.”
Het bleef bij een waarschuwing van de politie deze keer. Phoelich ging liften en had toen binnen vier minuten een lift.

Het wordt de fietser in de buurt van een Noorse tunnel niet makkelijk gemaakt, vindt Phoelich. “Op het internet vond ik geen informatie over welke tunnels je niet in mag met je fiets en welke alternatieve route of alternatief transport je moet nemen.” Vaak staat alleen vlak voor de tunnel een bordje “Verboden voor fietsers”. De verleiding om toch maar door te fietsen wordt dan groot.

De Noren vind hij aardig en behulpzaam. En, handig, ze kunnen goed Engels.  “Ik vind ze een beetje op Friezen lijken”, zegt Phoelich, die zelf uit Harlingen komt. Eerst een beetje stug, maar na een paar minuten komen ze los. Een keer bood iemand spontaan een overnachtingsplaats aan toen hij Phoelich zag fietsen door de regen en wind. Een andere keer reed een werknemer van een transportbedrijf hem geheel op eigen initiatief en gratis naar de veerboot toen een weg was gesloten.

Na de tocht hoopt Phoelich weer aan het werk te gaan bij Achmea in Leeuwarden. Maar dit wordt niet zijn laatste fietstocht. Hij wil nog meer van de wereld zien.

Dat er Noren zijn die meteen het alarmnummer bellen als ze een fietser in een tunnel zien, is beter te begrijpen als je weet dat er dodelijke ongelukken gebeuren. In juli nog in Hordaland:
Fietser komt om na aanrijding in tunnel: https://www.nrk.no/hordaland/syklist-omkom-etter-a-ha-blitt-pakoyrd-i-tunnel-1.13597302

Med sommeren kommer avskjed fra kolleger. Enten fordi man selv har funnet ny jobb, eller fordi noen annen begynner hos en ny arbeidsgiver etter ferien. Bra å mimre sammen om gode stunder på jobb mens man spiser en god kake. Si farvel på en hyggelig måte. Hvis det da ikke blir slåsskamp om hvem som skal få siste stykket – hørte rykter om at det nesten skjedde på en viss arbeidsplass 🙂

En bakekyndig kollega spurte beundrende hvordan jeg hadde klart å skrelle og koke ingefæret så akkurat passe mørt, og så med akkurat passe mengde sukker. Svaret måtte være at jeg rett og slett brukte syltet ingefær i glass. Kanskje prøver jeg meg på å sylte ingefær en gang?

Syltet ingefær: fås kjøpt på innvandrerbutikker og noen vanlige matvarebutikker.

Min oppskrift er veldig inspirert av en nederlandsk oppskrift, fra “Den nye kokeboka”. Forresten, “ny”- kokeboka er skrevet av tre forhenværende lærere i heimkunnskap, så mer god og gammeldags blir det vel ikke 🙂

Ingredienser:
75 g syltet ingefær, i små biter + ca. 2 spiseskje ingefærlake
125 g smør, mykt
125 g sukker
litt salt
2 egg
125 g hvetemel
2 teskje bakepulver

Forvarm ovnen på 170 ⁰C. Bland smøret med sukker og saltet, og pisk det mykt og skummende. Rør i et egg til det blir en luftig masse. Rør inn det andre egget. Bland i melet, bakepulveret og ingefærlaken –  forsiktig, ikke rør lufta ut av deigen. Vend det finkuttede ingefæret inn i deigen.
Ha deigen over i en papirkledt avlang kakeform  og dekk den til med papir eller aluminiumfolie.
Ha den i ovnen i 20 minutter, før du justerer varmen ned til ca. 150 ⁰C. Etter det skal den bakes i ca. 30 minutter til, eller til den er gyllen. Kan være store forskjeller mellom ovner, så bare å prøve seg fram. Ikke åpne ovnen den første halvtimen. Kaken er ferdig når en strikkepinne (eller tannstikker) som du stikker inn kommer ut tørt.
Avkjøl litt i formen, til kantene løsner (eller til du blir utålmodig). Ha den ut av formen og over på rist. Hvis du ønsker kan du ta av litt av fettet med tørkepapir på den fortsatt varme kaka.

Kaka er ganske fett, så neste gang vil jeg prøve meg fram med litt mindre smør. Må finne ut litt hvordan. Det er mye smak i smøret, og den vil jeg gjerne beholde. Jeg er derfor ikke uten videre begeistret for å erstatte smør med margarin. Takknemlig for tips.

Kilde:
H.H.F. Henderson, H. Toors en I.J. Ebbelink-Bosch: Het nieuwe kookboek. Ede, Zomer en Keuning. Veertiende druk, 1982 (eerste druk in 1948).

Hva betyr “hjemme”?
Trenger vi å føle oss hjemme for å overleve?
Er et hjem noe i oss eller utenfor oss?
Er begrepet “hjemme” en sosial konstruksjon, og i så fall – hvilken funksjon har det?
Har  “hjemme” en form – objekt, melodi, lyd, sted, lukt?

Gode spørsmål, som vi innvandrere stiller oss selv. Og som andre stiller oss.
“Skal dåkker reise hjem i ferien?” , spør naboene, og hver gang må jeg tenke noen sekunder før jeg skjønner: ååh ja, de mener om vi skal besøke Nederland.

Ti år i Nord-Norge, og rotløs, men jeg var kanskje like rotløs i Nederland?

Sju kunstnere fra Nederland, Belgia, Tyskland og Norge jobber sammen med temaet HJEM- HOMELAND- HEIMAT i kunstsenteret Tare i Steigen. De presenterer resultatene fra dette fire ukers samarbeid fra 8. til 10. juli.

Er begrepet “homeland” litt avleggs? Det sier kunstnerne i en pressemelding.  “The somewhat old-fashioned term “homeland” these days gets a totally new significance. Life today often calls for a large flexibility and a geographic, social, mental, and physical mobility due to economic and political reasons. The change of residence that concerns refugees, migrant workers or others, similar to a nomadic lifestyle, leaves no time for social ties on site.”

Dette høres litt svulstig ut for meg. En av kunstnerne, nederlandske Peter Bremer, er heldigvis mer konkret. I de fire ukene i Norge har kunstnerne hatt samaler med en gruppe nordmenn. “Det virker som om nordmenn er tilknyttet forfedrenes land, eller rettere sagt: huset eller landet der deres besteforeldre og foreldre bodde. Det virker som om vi nederlendere ikke har en like fast tilknytting. Vi svermer ut og mister ofte også familiefølelsen. Til forskjell med flyktninger, som det også i Nederland finnes mange av, flytter vi av egen fri vilje.”

Den nederlandske kunstneren Peter Bremer maler i Steigen

Bremers observasjoner er sikkert riktige i store deler av Norge. Men her i det militære dølalandet er det mange som ikke har en fast tilknytning. Hvert år mister jeg kolleger og venner, som flytter sørover, ofte med “på flyttelasset” til en militær partner.

Her er Peter Bremers hjemmeside

Mooi blad, @OCW. Voor medewerkers van het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. Deze maand nog mooier dan anders 🙂
De Wende-interview met mij

Deze keer was ik dus interviewobject, als een van de eerste keren in mijn leven. Goed bevallen.

Nu heb ik blogposts uit de vroegste periode van dit blog opgeladen. Vanaf 2005, net afgestudeerd als journalist en met een megazwangere buik, tot en met de eerste jaren in Noorwegen. Dat liedje op de radio steeds “I just know your life is gonna change”.

Was die emigratie echt zo’n grote, dappere stap als veel mensen denken? Hoe is ons leven veranderd? Wat hebben we geleerd? Hoe blijft ons leven steeds opnieuw veranderen? Teruglezen helpt bij het reflecteren daarover.

Alles uit 2005

Alles uit 2006

Alles uit 2007

Alles uit 2008

Sinds kort vaste baan als leraar Noors.
Syntaxisbomen.
Journalistiek best wel in een la.
Dochter tien jaar.
Sinds oktober een maand vegaans eten.
De agar-agarscore van Noorwegen is hoger geworden.
Maar het asielbeleid – wat een benepenheid.
We worden er niet jonger op.
Familieleden in Nederland gaan dood.
Het huis uit en het bos in.
Hoe zeker zijn onze banen hier?
Eerste sneeuw gevallen.
Vanavond prachtig noorderlicht.

De Stor-Ala zondag

De Stor-Ala vanmorgen

Aan het begin van de tweede etappe van de Arctic Race of Norway vrijdag wordt er gejoikt.

De etappe start in Evenskjer, gemeente Skånland. Dichtbij waar ook het jaarlijkse Márkomeannu-festival wordt gehouden.

Ante Mikkel Gaup, Lars-Ante Kuhmunen, Mikkel Per Sara en Nils Peder A. Gaup joiken uit eigen materiaal, voor ze samen afsluiten met een heuse fietsjoik.

De fietsjoik is gecomponeerd door Ante Mikkel Gaup en was oorspronkelijk eigenlijk bedoeld voor een terreinfiets. Maar vrijdag wordt hij gejoikt ter ere van de deelnemers aan de ARN om ze een goede tweede etappe te wensen.

Een van de initiatiefnemers, Ellen Berit Dalbakk, zegt in een persbericht dat ze uitziet naar de joiks, en dat het ook goed laat zien dat dit Samisch gebied is in een Samische gemeente.

Een fietsjoik klinkt misschien raar, en is denk ik ook in de Samische wereld wat ongewoon. Tegelijk denk ik: waarom ook niet, als ook landschappen, dieren, mensen en gebeurtenissen een joik kunnen krijgen.

Lees Her sykler jeg, mijn herdichting van Skiks Op fietse.