De nieuwe blender. We waren er zo blij mee. Eindelijk smoothies met precies de dikte die we zelf wilden. Eindelijk smoothies zonder banaan, die bijna niet te koop zijn. Elke dag een koud flessie mee naar het werk.

Fruit erin, sap erin, blade erop, op z’n kop, en blenden maar. Daarna kon alles gewoon in de afwasmachine, dus ook de blade. Stond in de gebruiksaanwijzing.

Maar na een paar afwasbeurten … siliconen ring in de blade kapot.
Ik was misschien slordig geweest, had moeten controleren dat de ring goed op zijn plaats zat voordat ik hem in de machine deed.
Maar geen nood, we pakten gewoon de siliconen ring van de noten-hak-blade en stopten die in de fruithak-blade. Hakken toch bijna nooit noten.

Toen ging ook die ring kapot in de afwasmachine.
En zonder ring … zo’n ring lijkt onbelangrijk, maar zonder ring lekt het als een gek.

De delenleverancier zat in Duitsland, zo bleek, na wat wel een beetje een zoektocht was op het net. Een heuse gmbh. Siliconen ringen kostten ca. 10 euro per stuk, en werden in principe misschien ook wel geleverd in Noorwegen?? De website van de gmbh kon wel melden dat ringen op dit moment niet leverbaar waren, maar was verder weinig mededeelzaam.

Maar ik liet me niet kisten en stuurde mooi toch een e-mail naar de gmbh.
Nooit meer iets van de gmbh gehoord.

Dus, toen was de keuze: een zelfgemaaktesmoothieloos leven, of een hele nieuwe blender. We kozen voor het laatste, en nadat we de kinderen hadden verkocht ….

Nee nee nee.

De man pakte zijn tube met siliconenkit. Hij experimenteerde eerst met de notenhakblade, en dat was maar goed ook. Hij smeerde te dik en de notenhakblade sloot niet goed aan.
Wijs geworden smeerde de man een dunnere laag siliconenkit op de vruchtenhakblade. Dat ging goed.
We lieten het een dag ofzo drogen.

Zou het goed gaan? Vol ærefrykt smeten we aardbeien, bosbessen, sinaasappelsap en appelsap in de kom.

Laat maar lekker draaien, en…

Ja hoor, het gaat goed!

mmmm …. een zelfgemaakte smoothie!

Mensen vragen altijd wat ik doe om er zo jeugdig uit te zien. Nu weten jullie het geheim. Elke dag smoothie met siliconen!

Van het Noorste naar het Nederlandste.
Gisteren: Nationale feestdag met optochten, klederdrachten, worst en ijs.
Vandaag: appelstroop en zuurkool.

We kregen een pakketje uit Nederland. Een pakketje met een petje. Opsturen door de internetwinkel in Nederland waar we het ding bestelden kost niet minder dan 20 euro. Duurder dan de hele pet.

Handig dus dat broer het ding kon opsturen voor een lager tarief. Het kon niet in de brievenbus, daarom moest hij er een pakket van maken. Een pet-pakket, nee meer: een heus pret-pakket.

Nederlandse gasten komen altijd met pindakaas aan. Drop. En vooral hagelslag. Altijd hagelslag.
En helemaal niks mis met drop en hagelslag, dat eten we graag.

Maar appelstroop dus. Je weet nooit hoe bijzonder dat is voor je naar Noord-Noorwegen verhuist. Hoeveel nooitgenoegnagedachte boterhammen, hoeveel nooitdankbaargenoeggeweeste sausen. Hartstikke lekker en bron van ijzer. En nergens te koop hier. In tegenstelling tot pindakaas, want dat staat in elke supermarkt.

Zuurkool, welkome afwisseling in een niet al te gevarieerd groente-aanbod (om het maar mild uit te drukken). Ook niet aan te komen. In elk geval niet die goeie ouwerwetse friszure. Alleen maar die Noorse zoetzuurkool met komijn. Niet te vreten.

Zoonlief ging gelijk een boterham met appelstroop smeren.
Een dezer dagen prijkt er een zomerse zuurkool-ovenschotel op het menu.

Kjekt, zo’n broer. En hij schrijft ook nog goed, kijk maar: Leuke loopjes.

… Foto’s zijn weg

17 mei 2010 is opnieuw een mooie dag. Minstens drie van ons hebben flinke oranje accenten in de kleding, al dan niet in combinatie met Noorse bunad-elementen.