Van het Noorste naar het Nederlandste.
Gisteren: Nationale feestdag met optochten, klederdrachten, worst en ijs.
Vandaag: appelstroop en zuurkool.

We kregen een pakketje uit Nederland. Een pakketje met een petje. Opsturen door de internetwinkel in Nederland waar we het ding bestelden kost niet minder dan 20 euro. Duurder dan de hele pet.

Handig dus dat broer het ding kon opsturen voor een lager tarief. Het kon niet in de brievenbus, daarom moest hij er een pakket van maken. Een pet-pakket, nee meer: een heus pret-pakket.

Nederlandse gasten komen altijd met pindakaas aan. Drop. En vooral hagelslag. Altijd hagelslag.
En helemaal niks mis met drop en hagelslag, dat eten we graag.

Maar appelstroop dus. Je weet nooit hoe bijzonder dat is voor je naar Noord-Noorwegen verhuist. Hoeveel nooitgenoegnagedachte boterhammen, hoeveel nooitdankbaargenoeggeweeste sausen. Hartstikke lekker en bron van ijzer. En nergens te koop hier. In tegenstelling tot pindakaas, want dat staat in elke supermarkt.

Zuurkool, welkome afwisseling in een niet al te gevarieerd groente-aanbod (om het maar mild uit te drukken). Ook niet aan te komen. In elk geval niet die goeie ouwerwetse friszure. Alleen maar die Noorse zoetzuurkool met komijn. Niet te vreten.

Zoonlief ging gelijk een boterham met appelstroop smeren.
Een dezer dagen prijkt er een zomerse zuurkool-ovenschotel op het menu.

Kjekt, zo’n broer. En hij schrijft ook nog goed, kijk maar: Leuke loopjes.