Razend spannend en vol goede vragen.
“Jij die er nooit helemaal bij hoorde, jij die vaak het gevoel had dat je op de verkeerde plaats was, op de verkeerde tijd. Dit is jouw boek.”
Dit is een citaat uit de opdracht in Odinsbarn. Anders zijn is een belangrijk thema in dit boek.
Vijftien winters oud is Hirka als ze ontdekt dat ze anders is dan alle anderen. Ze is staartloos.
Een buitenstaander was ze altijd al. Met haar vader reisde ze rond door de Ymslanda en verkocht geneeskundige brouwsels. Maar de laatste jaren voelde ze zich thuis in de provincie Elveroa. Ook al woonde ze in een afgelegen hutje en werd ze gepest omdat ze geen staart heeft zoals iedereen. Hirka dacht altijd dat haar staart was afgebeten door wolven toen ze een baby was. Maar dan krijgt ze te horen dat ze nooit een staart heeft gehad. Dan moet ze wel een “Odinskind” zijn. Schadelijk voor de anderen, omdat ze “rotting” veroorzaken bij anderen. Tenminste, zo is het volksgeloof. Niemand heeft in duizend jaren ooit een echt Odinsbarn gezien. En ook geen “blinde”, over wie ook allerlei griezelige verhalen gaan.
Een Odinsbarn is haar leven niet zeker.
Ondertussen nadert het Ritueel dat alle vijftienjarigen moeten ondergaan. In een plechtige ceremonie moeten de jongeren “de aarde omhelzen”. Dat kan iedereen op die leeftijd. Behalve Hirka, en dat moet vooral niet uitkomen.
Hirka’s jeugdvriend Rime heeft geen enkel probleem met omhelzen. Hij heeft een sterke “Gave”, geboren als hij is in een van de machtigste families in het land. Rime is voorbestemd om lid, ja leider, te worden van de Raad die het land bestuurt. Maar Rime heeft een andere weg gekozen, die van krijger, tot grote woede van zijn raadslid-oma.
Hirka moet op de vlucht slaan, maar nergens in het land is ze veilig. Extra moeilijk wordt het omdat ook Raadslid Urd (een echte bad guy, wel een interessante) achter haar aan zit. Wat weet Urd over Hirka wat ze zelf nog niet weet? Gelukkig krijgt Hirka hulp van Rime en andere goede helpers.
Odinsbarn is, zoals de uitgever het zegt, “originele fantasy op Oud-Noordse grond”. En dus niet, zoals de meeste fantasy, vertaald.
Helemaal kan ik dat Oud-Noords niet rijmen – moet dat betekenen dat het verhaal zo’n duizend jaar geleden speelt? Maar er zijn veel elementen uit de Oud-Noordse mythologie aanwezig. (En overal, overal raven).
Naast het spannende verhaal boeien mij vooral de psychologische inzichten.
Wat maakt dat mensen (of ættlinger, in dit geval) zo’n behoefte hebben aan het uitstoten van alles wat anders is? Wat maakt dat mensen krampachtig willen vasthouden aan mythen van duizend jaar of meer geleden?
Hoe de machtige Raadsleden koste wat kost hun macht willen behouden, en daarvoor – zo blijkt gaandeweg – geen enkel middel schuwen.
De uitgever bestempelt het boek als jeugdboek. Ik vind dat het zeker ook voor volwassenen geschikt is.
Siri Pettersen (1971) maakte eerder vooral stips, zoals de series Anti-Klimaks en Kråkene. Ze woont in Oslo, maar heeft wortels in Trondheim en ook – wil ik als Midt-Troms-enthousiast wel even vertellen – Finnsnes.
Jammer genoeg moeten we nog tot de herfst wachten tot deel twee uit de trilogie Ravneringene (De ravencirkels) verschijnt. Ik zou het liefst gelijk weten hoe het verder gaat na dat raadselachtige einde van deel een.
Siri Pettersen: Ravneringene – Odinsbarn. Gyldendal Norsk Forlag AS- Gyldendal Barn & Ungdom, 2013.