Een diep tragisch gedicht, dat ook propvol met ironie zit. Zo zie ik Knut Hamsuns “Om Hundrede Aar”.
Laatst kwam ik een herdichting tegen op Willem Ouwerkerks site over Noorse poëzie: Over honderd jaar weet geen mens er meer van.
Hier komt mijn herdichting nog een keer. (eerder gepubliceerd 29 januari 2009).
Ik werd geïnspireerd door de prachtige versie van Lumsk met een (hele enge) Ola Bremnes. Die gebruiken maar twee strofen. Correcter is om, zoals Willem doet, het hele gedicht te gebruiken. Dan zie je ook de ironie beter.
Vergeten is alles over honderd jaar
Ik drijf in de avond met denken en strijden
Ik ben als een bootje dat zinken gaat
En al mijn gejammer en al mijn lijden
Dan zie ik mij nergens raad
Maar waarom beklemd zijn, zo hard en zwaar
Vergeten is alles over honderd jaar
Dan stop ik liever echt het strijden
En ga naar de zee met mijn ziel in nood
Daar vindt vast de wereld mij over tijden
Zo bitterlijk verdronken, zo dood
Maar waarom een einde zo veel te naar
Vergeten is alles over honderd jaar
Vertaling van twee strofen uit Knut Hamsun: Om Hundrede Aar er Alting Glemt
uit gedichtenverzameling Det vilde Kor (1904).
Gepubliceerd met toestemming van Gyldendal Agency.