Zwangere Cecilie en haar man gaan het huisje van Seselja opknappen. Die woonde in een bijhuisje op het erf en naaide voor het hele dorp. Nu, in 2012, staat het huisje al bijna veertig jaar leeg.
Cecilie praat met haar opa over Seselja.

Dit is gedicht nummer 4 uit Urd.

seselja, ja
ho var her
så var ho
ikkje her

det er
sånn det er
det er sånn det
blir, seier
besten

skjelv
på handa, i
røysta og i knea
men har framleis
fjell i blikket

sessa
gjorde så
lite ut av seg
men ingen
kunne sy
som ho

huset, ja
det vesle
huset

det har
berre blitt
stående, seier
besten

så ta det, du
bruk det, du

skriv det
til liv

Onze herdichting:

seselja, ja
ze was hier
toen was ze
niet hier

zo is
het gegaan
zo gingen die
dingen, zegt
opa

bevend
zijn handen
stem en knieën
maar nog immer
rotsvaste blik

sessa
nam maar zo
weinig plaats in
maar niemand
kon naaien
als zij

t huis, ja
dat kleine
huisje

dat staat
daar nog maar
te staan, zegt
opa

neem jij het toch
gebruik het toch

schrijf het
tot leven

Uit: Ruth Lillegraven: Urd. Tiden Norsk Forlag, 2013, Oslo.
Herdichting door Karin Swart-Donders en Geri de Boer. Gepubliceerd met toestemming van de dichter.