De tocht naar de droge den

De tørrfurua. Deze “droge den” is een geliefd einddoel van een wandeling. Elke schoolklas loopt er minstens een keer per jaar naar toe.
Nu was het mijn beurt. Eindelijk weer eens een tocht, na al dat schilderen in de berging en schrijven aan mijn werkstuk over Ragnar Hovlands Ei vinterreise. Een herfsttocht in de zon, nog net voor de sneeuw komt.

Hoog in de bergen ligt al sneeuw. Het duurt echt niet lang meer voor we ook sneeuw op de grond hebben. Misschien morgen al.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hier begint ook het pad naar de berg Sjupynten. Een van de makkelijkste bergen in Bardu, geliefd bij gezinnen en ook schoolklassen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ben er bijna. Nog wel even een heel nat myr over.

Daar is hij dan. Je snapt waarom hij tot de verbeelding spreekt, nietwaar? Maar zo onheilspellend als hij op deze foto’s overkomt was hij niet echt. Misschien als je in het novemberlicht gaat. Moet je helemaal midden op de dag gaan (anders zie je niks) en waarschijnlijk op ski’s. Niet voor mij, denk ik. De remtechnieken zijn nog steeds niet wat ze moeten zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dus dit was waarschijnlijk mijn laatste Tørrfurua-tocht dit jaar. Daag, Tørrfurua, tot volgend jaar.