– Het leek me gezellig. En ik kon me ook wel vinden in dat doel. In die volgorde, dat geef ik meteen toe.

Ab Zijp en Conny van Wieringen op wintertocht (1)

De jonge Ab Zijp in de zomer van 1979 was een man van paradoxen. Overtuigd PSP-er, en in dienstplicht bij de marine. Ook met de hoop om op die manier in Noorwegen terecht te komen. Volgens hem vonden ze het bij de marine helemaal geen probleem om een pacifist in hun midden te hebben. Waar het om ging was dat je er was voor elkaar, en verder had iedereen wel wat raars.

Tijdens zijn verlof ging hij liften naar de Noordkaap. Op een gegeven moment, al flink noordelijk,
– kwam ik in een auto terecht met allemaal hippie-achtige figuren. Wij gaan naar Alta, zeiden ze. Nou, ik vond hen wel leuk gezelschap.

Het waren de allereerste dagen van het kamp tegen de stuwdam in de Alta-Kautokeinorivier. Iets wat later ver buiten de grenzen van Noorwegen bekend zou worden, met politie-acties, een hongerstaking voor het parlementsgebouw. Het was ook een keerpunt in de Samische geschiedenis. Maar dat wist toen nog niemand, in dit prille begin, toen het kamp werd opgebouwd. En zeker Ab niet.

– Het stikte van de muggen. Ik werd helemaal opgevreten. Het ontging me wat er precies gebeurde. We gingen trucks tegenhouden, maar die trucks waren toen al weer weg. De volgende pers kwam de pers aanzetten.

Het journaille vond deze eerste buitenlander in het kamp, iemand van buiten Scandinavie, heel interessant. Drie kranten interviewden hem.

– Naief als ik was had ik mijn marinepetje op. De links-radicale krant had een kop als “Nederlandse marinesoldaat demonstreert in Alta”.

En een foto waarbij hij een soort van quasi-diepzinnig naar beneden kijkt vanonder zijn marinepetje. Ab was toen helemaal niet blij met het artikel, maar kan er nu wel om lachen.

– En nu komt het mystieke deel, gaat Ab verder.

(wordt vervolgd)