Zoals jullie zien blog ik niet veel de laatste tijd. Wat ik wel doe? Ik serveer natjes en droogjes aan geliefde bejaarden. Schrijf af en toe een artikel. Geef Nederlandse les aan dochter.
En ik studeer Nordisk språk og litteratuur aan de Universiteit in Tromsø. Het boek Grøftetildragelsesmysteriet van Thure Erik Lund hield me heel wat avonden gegijzeld. Want dat is pensum, verplichte literatuur.
Als je zin hebt om een Noors boek te lezen … kies dan alsjeblieft een ander boek. Een klassieker waar je iets aan hebt. Blogger Morten Magelssen slaat wat mij betreft de spijker op zijn kop als hij zegt dat dit boek alleen iets is voor literaire snobs en masochisten (Noors).
En vandaag heb ik dan weer koekjes en koeken gebakken, want er was weer een dugnad. Dit keer van de school. Georganiseerd met militaire precisie, dat kun je wel overlaten aan al die legerpapa’s en -mama’s hier. Er moest geharkt en geverfd worden, een hek gesloopt, een nieuw hek neergezet, en niet te vergeten koekjes gebakken. Elke klas had bepaalde taken en per klas was er een werkcomité dat de taken verdeelde. En eigenlijk wilden ze per taak ook nog een werkleider.
Een van de dugnadstaken was, zoals gezegd, het verzorgen van eten-bij-de-koffie voor de rest. Want een dugnad is niet alleen hard werken, nee, het is vooral heel sociaal. Je moet wel een koffiepauze hebben om te roddelen over wie er allemaal weer niet is. Om dat te coordineren was er dan ook een hoofd koekjescomité. Dacht ik, dat die zou regelen dat er niet te weinig en niet te veel eten zou komen. Dus ik bak al vroeg in de morgen mijn stapel amandelkoekjes en twee van mijn beroemde kruidkoeken. Terwijl ik eigenlijk een fremlegg over Anne had willen voorbereiden. Het hoofd koekjescomité denkt dat dit wel genoeg is, want ze weet van nog 2-3 mensen die bakken. Breng het spul naar de keuken van de school, waar al een tafel volstaat met allemaal lekkers. En waar nog steeds allemaal mensen komen met allemaal lekkers. Broodjes, koekjes, taarten, snoepjes, veel te veel.
Dus waarom heb je dan eigenlijk een koekjescomité. Als toch iedereen vindt dat ze na een drukke werkdag nog iets in mekaar moeten klutsen. Om de anderen te imponeren met hun bakkunsten. En had je dan niet beter een koffiezetmiepencomité kunnen hebben, in plaats van dat iedereen zijn eigen drinken meeneemt. Kan de school niet even een paar kannen koffie en wat sapjes betalen. Als zo veel mensen drie uur gratis werk voor ze doen. Nee, het fenomeen dugnad. Bah.
En nu eindelijk bezig met een boek dat ik wél kan aanbevelen, ook al is het niet licht. Anne van Paal-Helge Haugen. Met een koekje er bij.