Op 8 september besprak ik het boek ‘De laatste grens’ van Karin Anema.
Hieronder het commentaar van de schrijfster, die rectificatie eist.
Aanvullingen 17 september:
Karin Anema merkt op dat ik met ronduit foute argumenten haar boek neerhaal.
– Het Noors Verkeersbureau heeft van te voren afspraken gemaakt met zowel de manager van het museum van Karasjok als de Somby’s over waarom de schrijfster meeging en wat zij voor het bedrag zouden leveren. Die afspraken staan zwart op wit. Ook ter plekke heeft de schrijfster dit duidelijk gemaakt en ze heeft een exemplaar van haar eerdere boek ‘De Noorse liefde van Hermans’ achtergelaten als voorbeeld. Daarom is het volgens de schrijfster onjuist wat ik zeg, ‘Is het niet raar om te gast te zijn bij een familie en hen vervolgens in een boek ‘uit te leveren.’
– Over de vraag ‘Waarom kent ze wel allemaal Samische woorden voor sneeuwgesteldheden, maar niet de beleefde begroeting ‘Bures’?’: Volgens Anema begroetten deze rendierhouders elkaar ook niet, laat staan met ‘Bures’.
– Over haar beweegredenen staat meer dan voldoende in het boek.
Ze benadrukt dat ze integer te werk is gegaan, zoals altijd.
Aanvulling 19 september
Hier staat mijn recensie voor Ávvir.
(Mijn versie in het Noors, kwam 15 september vertaald in het Samisch in de krant)
Sommige dingen zou ik achteraf niet zo zeggen. Samen hadden en hebben het veel moeilijker dan Friezen en het kan vals zijn om dan je Friese achtergrond bewust uit te buiten. En goed groeten in het Samisch is een stuk gecompliceerder dan maar wat ‘Bures’ roepen. Mijn indruk blijft dat de schrijfster te weinig van zichzelf prijsgeeft aan zowel de Somby’s als de lezers,en meer moeite had moeten doen om Samische beleefdheidsvormen te leren.
Belangrijker is Nils Mikkel Sombys indruk van de schrijfster:
Hongerde bij de etenspan. Astrid Helander in Ávvir, 19 september 2009, vertaald.